Σαιντ - Μπεβ, Σαρλ - Ογκιστέν ντε-

(Sainte - Beuve). Γάλλος συγγραφέας και κριτικός (Μπουλόν - συρ - Μερ 1804 – Παρίσι 1869). Προσχώρησε στο ρομαντικό κίνημα, συνεργαζόμενος στη φιλελεύθερη εφημερίδα Globe και συνδέθηκε με τον Ουγκό με φιλία που επρόκειτο να είναι ταραχώδης. Το 1828 έκδωσε τον Ιστορικό και κριτικό πίνακα της γαλλικής ποίησης και του θεάτρου του 16ου αιώνα, τολμηρή, για τον καιρό της, αξιολόγηση των πριν από τον κλασικισμό λογοτεχνικών περιόδων. Στο μεταξύ άρχισε την έκδοση των ποιητικών του συλλογών: Ζωή, ποιήματα και σκέψεις του Zoζέφ Ντελόρμ (1829), Οι παρηγοριές (1830), Οι αυγουστιάτικες σκέψεις (1837), Το βιβλίο της αγάπης, (περιορισμένη έκδοση 1843, κοινή έκδοση 1904). Αν και δεν της έλειπε κάποιος προσωπικός τόνος μέσα στα πλαίσια της ρομαντικής παραγωγής, η ποιητική φλέβα του Σ. εξαντλήθηκε στις συλλογές αυτές, και το μυθιστορηματικό του έργο περιορίστηκε σ’ ένα μόνο αξιόλογο βιβλίο, την Ηδονή (1834). Ως μελετητής, ο Σ. έδωσε το σημαντικότερο έργο του με το επιβλητικό Πορ-Ρουαγιάλ (5 τόμοι, 1840-1859) - μεγάλη ιστορική εικόνα της ιανσενιτικής πνευματικότητας στις θρησκευτικές, πνευματικές και λογοτεχνικές διαστάσεις της - με τη Μελέτη επί του Βιργιλίου (1857) και το βιβλίο Ο Σατωμπριάν και η λογοτεχνική ομάδα του (1861), καρπό τριων σειρών μαθημάτων που έδωσε στη Λοζάννη, στην Εκόλ Νορμάλ του Παρισιού και στη Λιέγη (μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας από το 1843, ο Σαιντ Μπεβ ήταν από το 1840 ως το 1848 υπάλληλος της Βιβλιοθήκης Μαζαρίνου και δίδαξε στο Κολέγιο της Γαλλίας από το 1855 και στην Εκόλ Νορμάλ από το 1857 έως το 1861). Το χαρακτηριστικότερο όμως μέρος του έργου του ως κριτικού αποτελείται από τις πολυάριθμες μελέτες του για πρόσωπα και έργα της λογοτεχνίας ή ιστορικοπνευματικά προβλήματα, που δημοσιεύτηκαν διαδοχικά σε εφημερίδες, όπως οι Constitutionnel, Moniteur κλπ., και συγκεντρώθηκαν κατόπιν σε τόμους: σημαντικότερες είναι οι Κουβέντες της Δευτέρας (3η έκδοση 1857-72, σε 15 τόμους) και ακόμα οι Πρώτες Δευτέρες, Νέες Δευτέρες, Λογοτεχνικά πορτραίτα, Σύγχρονα πορτραίτα, Πορτραίτα γυναικών. Ανανεώνοντας ριζικά την ακαδημαϊκή και δογματική μέθοδο των κλασικών μελετών, ο Σ. δημιούργησε τη λογοτεχνική κριτική με τη σύγχρονη έννοια: δηλαδή ως ανάλυση που στηρίζεται στα στοιχεία τόσο της ιστορίας όσο και της ψυχολογίας, σε κριτήρια ικανά να προσαρμόζονται στα εξεταζόμενα θέματα, τέλος στη μόνιμη φροντίδα να δώσει οδηγό και βοηθό για το διάβασμα. Το λάθος του Σ. ήταν ότι δεν έδειξε αρκετή κατανόηση για το καινούργιο (δεν ένοιωσε π.χ. την ποίηση του Μπωντλαίρ) και ότι ταλαντευόταν μεταξύ των διάφορων ιδεολογιών: από το ρομαντικό φιλελευθερισμό ως το Σαιν - Σιμόν, από το Λα Με-ναί ως το θλιβερό συντηρητισμό της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Την περίπτωση και δύσκολη ψυχοσύνθεση του μαρτυρούν οι προσωπικές σημειώσεις του, που δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του με τον τίτλο Τα δηλητήρια μου (1896). Ο Σαιντ-Μπεβ (1804-1869), πολυσύνθετη φυσιογνωμία κριτικού και συγγραφέα, μπορεί να θεωρηθεί ο θεμελιωτής της νεώτερης λογοτεχνικής κριτικής.